مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
از بام و در کـعـبـه به گردون رسد آواز کامشب در رحمت به سـمـاوات شده باز بت های حـرم در حـرم افتاده به سـجـده ارواح رُسُـل راست هـزاران پر پــرواز کعبه زده بر عــرش خــدا کوس تـفـاخـر مکه شده زیـبـا و دل افـروز و سرافراز جا دارد اگر در شرف و مجد و جـلالت امشب به سماوات کـند خــاک زمین نـاز از ریگ روان گشته روان چشمۀ توحید یا کوه و چمن باز چو من نغمه کند ساز دشت و در و بحر و برو، جن و بشر و حور در مــدح محـمـد هـمه گـشـتـنـد هـم آواز هر ذرۀ کوچک شده یک مهر جهان تاب هر قـطــرۀ ناچـیـز چو دریا کند اعـجـاز جبرئیل سر شــاخــۀ طوبی چو قـنـاری در وصف محمد لب خود بــاز کـنـد باز جبرئیل چه آرد؟ چه بخواند؟ چه بگوید؟ جــایـی که خداوند به قــرآن کـنـد آغــاز خــوبــان دو عــالــم همه حـیـران محمد یک حرف ز مدحش شده ما کان محـمد این است که برتر بُوَد از وهم؛ کـمالـش جــز ذات الهی همه مـبـهــوت جــلالـش رضــوان شده دلــدادۀ مــقــداد و ابــوذر فــردوس بــود ســائــل درگــاه بــلالــش والله قسم نـیـست عجـب گـر لـب دشـمن چون دوست زهم بشکفد از خُـلق و خصالش هرگز به نــمــازی نخــورد مُـهر قبولی هرگــز، صلــوات ار نـفـرستـنـد به آلش بی رهبـریـش خــواهــد اگـر اوج بگیرد حتی ملک الـعـرش بـسوزد پر و بــالش یوسف ببرد حُسن خود از یـاد گـر او را یک منظره در خــاطــره افـتد؛ ز خیالش این است همان مِهر درخشنده که تا حشر یک لـحـظـه به دامن نـرسد گرد زوالش گــل سبــز شــود از جـگــر شعـلـۀ آتش در وادی دوزخ فتد ار عکس جـمــالـش چـون ذات خــدای ازلــی لـیـس کـمـثـله بــایــد که بـخــوانـیــم فــراتــر زمثـالش ایجــاد بود قـبـضـه ای از خــاک مـحـمد افــلاک بــود بـسـتـه بـه لــولاک مـحـمد ای جان جهان بسته به یک نیم نگــاهت دل گشته چو گل سبزبه خاک سر راهت هم بــام فـلـک پــایـگـه قــدر و جــلالت هم چشم مـلـک خــاک قـدم های سپاهت عیـسـی بـه شـمـیـم نـفـسـت روح گـرفته دل بسته دوصد یوسف صدیق به چاهت دل های خدایی همه چون گوی به چوگان ارواح مــکــرم هـمـه درمــانــدۀ جـاهت از عــرش خـداوند الی فرش، به هر آن هستـنـد همه عــالــم خـلـقـت به پنــاهـت دائـم صـلـوات از طـرف خـالق و خلقت بر روی سـفـیـد تـو و بر خــال سیـاهت زیـبـاتــر و بــالاتــری از آنکه به بـیـتی تـشـبـیـه به خـورشید کنم یا که به ماهت ســوگـنـد به چشمت که رســولان الهــی هستند به محـشر همه مـشتــاق نـگــاهت زیبـد که کـنــد نــاز به گـلـخـانــۀ جـنّـت خاری که شود سبـز در اطـراف گیاهت این نیست مــقــام تو که آدم به تو نــازد عــالــم به تو؛ خلاق دوعـالم، به تو نازد صد شکر که عمری ز تو گفتیم و شنیدیم هر سو نگریــدیــم گــل روی تو دیــدیم هرجا که نـشـستـیم به بام تو نـشـسـتـیــم هر سو که پــریــدیــم به بام تو پــریـدیم عـطــر تو پــراکـنـده شد از هر نفس ما هر گه به سر زلف سخن شانه کـشـیـدیم ز آن روز که گـشـتـیــم ز مــادر متـولـد از ماذنه ها روز و شب اسم تو شنـیـدیم مرگی که به پـای تو بود زنــدگی ماست ماییم که در مــوج عــزا عید سـعـیـدیــم تا بـودن ما نــام مـحـمـد به لـب مــاست روزی که نـبــودیم به احمد گـرویــدیــم آب و گل ما را که ســرشـتــنـد ز آغــاز آغــوش گــشــودیــم وصــالش طـلـبیدیم ز آن بــاده که در ســورۀ زیـبــای محمد اوصــاف ورا گـفـتـه خـداونـد چـشـیدیم آن بــاده که از ســاغــر فیـض ازلی بود سرچشمۀ آن کـوثــر و سـاقیش علی بود روزی که عدم بود و عدم بود و عدم بود نه ارض و سما بود نه لوح و نه قلم بود تـسـبـیــح خــدا در نـفــس پــاک مـحـمـد لب های عــلــی هم سخــن ذات قـدم بود روزی کـه گــل آدم خــاکــی بـسـرشـتند آدم به تــولاّی عــلــی صــاحـب دم بـود از خــاک قدم های عــلــی کـعـبه بنا شد او را نتــوان گـفـت که نــوزاد حرم بود روزی که کرم بود دُری در صدف غیب والله عــلـــی قــبــلــۀ اربــاب کــرم بـود بر قلب علــی عـلــم خــدا از دل احــمـد چون سیل خروشنده روان در دل یم بود در بین رسولان که به عــالــم علم استند نــام نـبــی و نـام عــلــی هر دو علم بود در جــوف نبــی دیــد نـبــی حمد خداوند با نعت وی و مــدح عـلی ذکر صنم بود بـالله تـجــلاّی نــبــی مــطــلــع الانـــوار والله تـــولاّی عــلــی فـــوق نـــعـــم بود خلقت چو خــدا خـالــق بخـشنــده نــدارد خــالـق چــو نبی و چـو عـلـی بنده ندارد از خــالــق دادار بپــرسید عــلـی کیست از احـمـد مخـتـار بپـرسید عــلـی کیست جز شخص علی شخص علی را نشناسد از حیــدر کــرّار بپــرسیـد عـلـی کیست شمشیــر به دشمن دهـد و شیــر به قـاتل از قــاتل خـونخــوار بپرسید علی کیست با دار بـلا انـس بگیــریــد و در آن حال از مـیـثــم تـمّــار بپــرسیــد عـلی کیست در غزوۀ بـدر و اُحُـد و خـیبر و احزاب از تیــغ شــرربـار بپرسید عــلـی کیست از نخـلـۀ خـرمـا و در و دشت و بیـابان از چــاه و شب تــار بپرسید علی کیست از حجر و سعید ابن جـبـیـر و ز ابــوذر از مالک و عـمـار بپرسید عــلـی کیست جز فاطمه کس محرم اسرار علی نیست از محــرم اســرار بپــرسید عـلی کیست بگرفت به کف جان و سر و جای نبی خفت از آن همه ایــثــار بپــرسیـد علی کیست میثم چه در اوصاف علی گوید و خـواند جــز حــق نـتــوانــد نـتــوانــد نــتــوانــد |